Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. . Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Her şey böyle başladı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. . En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. . David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. . David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. . David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. . Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. . Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. . Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Her şey böyle başladı. . Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. . Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti.