Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. . Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Her şey böyle başladı. . Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. . Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. . Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. . Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. . Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. . İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. . Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Her şey böyle başladı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. . David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu.