Ali Sirmen: Kader mi?

Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Sayıları üçe çıkıyor. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. Hüzünleniyorum. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. . Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. ”Şoför bıçkın. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. Hepsi boş laf. Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. Çektim arabayı sağa. Sohbet ediyoruz. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. Tartışmaya başlıyorlar. Ona iki kişi daha katılıyor. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. ",. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. İnatçı, dediğim dedik. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. . Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. Kafam iyice bozuk. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Dayadım tabancayı kafasına. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. İleride bir muz kabuğu görüyor. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. Olacağı varsa olur. Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. Otobüsten bileti aldık.

Ali Sirmen: Kader mi?

Dayadım tabancayı kafasına. Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Tartışmaya başlıyorlar. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. Hepsi boş laf. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. Ona iki kişi daha katılıyor. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. Olacağı varsa olur. Sohbet ediyoruz. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. Hüzünleniyorum. Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Sayıları üçe çıkıyor. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. Çektim arabayı sağa. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. . Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. ",. ”Şoför bıçkın. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. İleride bir muz kabuğu görüyor. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. . Otobüsten bileti aldık. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. İnatçı, dediğim dedik. Kafam iyice bozuk. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz.